Rok wydania: 2007
Ocena: 5/6
Do poezji podchodzę z nieufnością i obawą, przypominam w tym psa, przypatrującego się czemuś, czego nie zna, ale jednocześnie jest tego ciekawy, zbliża się powoli, ogląda i obwąchuje. W ramach oswajania mojej fobii, podczas ostatniej wizyty w bibliotece wypożyczyłam tomik "Stale w kratkę", zbiór wierszy i prozy, Jana Twardowskiego. Zbiór wpasował się idealnie w mój nastrój i rozważania na temat natury ludzkiej, wiary, Boga.
Nie spotkałem naprawdę złego człowieka
Nie spotkałem złych ludzi, to spotkania mogły być złe. Owszem zdarzało się spotkać ludzi głupich, ale tu trzeba współczucia i modlitwy. Czasem rozmawiałem z kimś, kto w potocznym mniemaniu, a często i swoim własnym, uchodził za człowieka złego. Po bliższym jednak poznaniu, po zmuszeniu go do wejrzenia we własne wnętrze, po oczyszczeniu z różnych kompleksów i zakłamań zawsze docieraliśmy do głęboko ukrytych wartości i wówczas otwierała się droga do dobra. (s.15)
Ludzkim głosem
Myślę, że niejeden człowiek, gdyby usłyszał, co naprawdę sądzi o nim jego pies, zarumieniłby się ze wstydu. Może więc lepiej, że tego nie słyszy. (s.23)
Wiersz z banałem w środku
Nie bój się chodzenia po morzu
nieudanego życia
wszystkiego najlepszego
dokładnej sumy niedokładnych danych
miłości nie dla ciebie
czekania na nikogo
przytul w ten czas nieludzki
swe ucho do poduszki
bo to co nas spotyka
przychodzi spoza nas (s.50)
Sześć listków
Wuj sznur przygotował
żeby się powiesić
jak żyć - kiedy czarne wszystko
ale to nieprawda
przybiegła przylaszczka
pod nos mu podetknęła
sześć niebieskich listków (s.64)
 |
| Źródło |
